Ik ken de donkere periodes, ik ken het uitzichtloze, het zinloze, het idee ‘waar doen we het eigenlijk voor?’
De afgelopen weken resoneer ik door op een familieopstelling die nog een laag dieper ging dan ik eerder heb ervaren. Ik heb gevoeld waar ik als kind naar op zoek was, ik heb een diepe verbinding gevoeld met mijn oma die ik in dit leven nooit als levend mens heb kunnen ontmoeten. Ik heb de afgelopen weken de aanwezigheid in energie van mijn oma kunnen voelen. Er viel heel veel op zijn plek en er kwam een licht, een energie in me naar boven, waardoor ik zin had en zin zag in het leven.
Het is nu eind november, ik krijg sinds een paar dagen veel last van het donker, maar ook het licht kan ik even niet zo goed verdragen. Ik ben ineens weer een beetje ‘lost’.
Geïnspireerd door een huiswerkopdracht van mijn dochter, waarin ze een stamboom moest tekenen, ging ik voor het eerst op zoek naar verder terug. Misschien wel doordat ik eindelijk het stuk met mijn oma heb kunnen voelen, kan ik nu ineens nieuwsgierig zijn naar wie er vóór haar nog leefden in mijn familiestamboom. Wat hebben zij meegemaakt, hoe zijn ze in Indonesië of juist in Nederland terecht gekomen? Mijn moeder tipte me over een programma op tv; Geboeid – terug naar Indonesië. Ik heb de afgelopen 2 avonden zitten kijken en er werd iets in mij geraakt. Het ‘Indisch zwijgen’ is iets wat ik goed ken; we praatten liever niet over de vervelende dingen in onze familie. Wel over de dagelijkse dingen hoor, maar niet over de grote dingen, over de grote pijn, het grote verdriet wat ook in ons systeem aanwezig is. En juist dat is wat ik al van kleins af aan wel kan voelen. Wel voelen, maar niet begrijpen. Want aan de oppervlakte is alles toch oké?
Vanuit het werken met familiesystemen heb ik geleerd dat juist dat wat verzwegen wordt, wat er niet mag zijn, ergens zijn weg naar het licht zoekt; alles wil gezien worden. En wat is er veel niet gezien, veel niet besproken, veel niet erkend, veel niet begrepen. En wat heb ik daar veel van gevoeld. Ik voel de zwaarte deze dagen, waarschijnlijk resoneren mijn kinderen met me mee, want ook zij voelen zich niet fijn, en ik denk dat ik daar last van heb, maar waarschijnlijk hebben zij last van mij…of van het systeem. Want het wil gezien worden. En misschien is dat nu juist wat ik te doen heb. Licht schijnen op de donkere stukken die lange tijd zijn weggestopt, verzwegen.
Ik weet nog dat mijn leraar geschiedenis op de middelbare school mij aanmoedigde om aan mijn opa vragen te stellen over het jappenkamp waar hij in had gezeten. Maar geschiedenis was wel het laatste wat mij destijds interesseerde. Ook leek het ergens niet helemaal te kunnen, het echt vragen… maar ook twijfel ik of ik het echt had kunnen aanhoren, als hij er al iets over had willen vertellen.
Mijn andere oma, kind van Nederlandse ouders, maar wel ook geboren in Indonesië vertelde wel graag verhalen over vroeger. Flarden ervan heb ik onthouden, maar oh wat zou ik nu graag nog eens écht naar haar verhalen willen luisteren, en haar vragen willen stellen over hoe het nou allemaal precies zat…
Mijn man vroeg me gisteravond of ik mezelf er niet teveel in verlies, of ik niet vergeet ook te genieten van het leven dat ik kan leven mede dankzij mijn voorouders en wat zij hebben meegemaakt. ‘Vergeet je niet te leven?’ …ik weet even niet hoe, ik weet even niet waar ik het vandaan moet halen, maar zoals in elke donkere periode die ik ken, is er ergens dat onbegrensde vertrouwen dat het ergens voor dient, dat het allemaal goed komt en dat het puurder, beter, echter wordt. Vandaag schijnt de zon. Misschien is dat het waar ik vandaag een beetje blij van word. Wat me uitnodigt om te leven. Wat dat dan ook precies in mag houden. Het is in ieder geval al lichter dan het gisteravond was 💖
Reactie plaatsen
Reacties