Dit keer geen zelfgeschreven blog, maar een ode aan een stuk tekst van iemand anders. Ik zou er zelf mee aan de haal kunnen gaan en het nèt iets anders schrijven, waardoor ik de credits ervoor zou kunnen krijgen, maar dit stuk tekst is zo goed geschreven, door iemand anders, maar de wijsheid is universeel, van ons allemaal. Ik deel graag dit stuk tekst, zodat ook mensen die het boek niet gelezen hebben of niet willen lezen, toch dit stukje ook mee kunnen pakken. Zelf heb ik ook mijn stukken gepakt, en ik ben er ook nog steeds mee aan het werk. Een opstelling geeft mij vaak inzicht en maakt helder wat het nou eigenlijk is dat er onder de oppervlakte speelt.....

Het was een wens die ik vorig jaar uitsprak. Het verlangen om helemaal mijzelf te zijn, ongeacht waar of met wie ik ben. Ik besefte me hoe vermoeiend het altijd al was om me constant aan te passen in mijn verschillende rollen en dat ik daar eigenlijk wel klaar mee ben. Hoeveel van jezelf laat jij zien in verschillende situaties? En in welke situaties denk jij het nog nodig te hebben om een stuk van jezelf te beschermen?

Ik ken de donkere periodes, ik ken het uitzichtloze, het zinloze, het idee ‘waar doen we het eigenlijk voor?’

Overal waar ik kom, zie ik dat mensen op zoek zijn naar zichzelf. We worden getriggerd door vroegere trauma’s, komen nieuwe dingen over onszelf te weten, gedragspatronen waar we onszelf altijd inwringen lijken ineens niet meer te passen, verzwegen zaken uit het familiesysteem komen ineens aan het licht… het lijkt ineens relevanter dan ooit om jezelf ècht te leren kennen.

Soms ben ik het zo zat, zat om iedereen ’s ochtends zijn bed uit te schoppen, te sleuren en te roepen, zodat zij allemaal zo soepel mogelijk mee kunnen gaan in de doordenderende trein. Een trein waar ze soms wel en soms niet in mee willen. Een trein waar ik zelf niet meer in wil stappen…

Elke moeder is een superheld. Op wat voor manier je ook moeder bent geworden, hoe het ook allemaal gelopen is, en ook als dat niet is gegaan zoals jij dacht dat het zou moeten gaan.

Mijn dochter kon gisteravond niet slapen. Ze voelde zich niet helemaal lekker en ze was bang dat ze ziek zou worden en woensdag niet naar het feestje van haar vriendin zal kunnen gaan. Als ze me dat na ruim een uur heen en weer gesteggel heeft verteld en de tranen eindelijk komen snap ik haar wat beter en kan ze eindelijk gaan slapen. ’s Nachts staat ze ineens naast mijn bed en heeft buikpijn. Ze kruipt even bij me en de rest van de nacht slaapt ze onrustig.

Het klinkt misschien gek. Of heel ingewikkeld. Maar als je het eenmaal snapt is het niet meer dan logisch. Een kind heeft twee ouders. Biologisch gezien een vader en een moeder. Het kind krijgt van beide ouders genen, eigenschappen mee. Je bent in die zin 50% je vader, en 50% je moeder. Die eigenschappen zitten in het kind, en het kind kijkt naar zijn beide ouders hoe zij die eigenschappen gebruiken. Zo leert het kind deze eigenschappen en zichzelf verder te ontwikkelen.

Het is zaterdagavond. Mijn zoon van 10 jaar kan niet slapen. Hij heeft al een week lang een losse kies. Hij blijft eraan wiebelen, maar tegelijkertijd worden er allemaal gevoelens in hem getriggerd van het groter en ouder worden. Sinterklaasfeest voor het eerst anders gevierd, het beginnend afscheid van de magische kindertijd. Eigenlijk wil hij het niet loslaten. Hij heeft deze week van zijn vader en zijn zusje al vaker opmerkingen of grapjes gehoord over de kies er ‘gewoon’ uittrekken. Dat vindt hij heel vervelend. Hij wordt daar boos, bang of verdrietig van. Na een week wiebelen en lastig in slaap vallen denk ook ik als moeder ‘als hij hem er nu gewoon uittrekt dan is hij ervan af en kunnen we weer verder’. Op deze zaterdagavond mag ik voorzichtig even voelen en ik merk dat ik de neiging heb om te forceren. Ik doe het niet, want het voelt veel te ver over zijn grenzen, maar ergens merk ik dat ik het idee krijg dat het vanavond moet voordat hij gaat slapen, zodat hij weer verder kan. Ook zijn vader wil hem graag ‘helpen’. Het is inmiddels 22 uur en hij zit tussen ons in op de bank te huilen. Hij wil alleen maar slapen zegt hij. Hij is zo moe. En ik hoor ons zeggen dat het zo lang mag duren als hij wil en dat het niet erg is dat het laat wordt vanavond. Een half uur later hoor ik hem pas echt als hij huilend zegt ‘ik wil alleen maar slapen!’.

Er wordt vaak gezegd dat je iets los moet laten. Of dat je iemand los moet laten. Je kinderen bijvoorbeeld, bij elke nieuwe fase hoor je het wel. Als je denkt aan het woord loslaten, kun je ook de associatie hebben met iets laten vallen, of je houvast loslaten en daardoor zelf vallen. Geen fijne en veilige gedachte. Het maakt het proces er niet makkelijker op. Wat als je iemand dan loslaat? 😨

Ik praat met een moeder over haar dochter. Ze vertelt over haar eigen zorgen en de zorgen van de juf over het gedrag van het meisje. De term autisme is al eens gevallen, en roept enerzijds weerstand op bij moeder, maar ook twijfel. Toch maar eens laten onderzoeken misschien. Want ze wil zo graag alles goed doen voor haar kind. En samen met de juf zijn ze ondertussen ook al aan het onderzoeken wat dit meisje helpt.

Ouder zijn is misschien wel het meest enge en confronterende wat er is. Het meest immense verantwoordelijkheidsgevoel dat je je kunt voorstellen. Naar je kind, dat hij in leven blijft, dat hij eet, dat hij slaapt, dat hij tevreden is, alles om er maar voor te zorgen dat het hem goed gaat. Maar ook naar je omgeving, dat je aan anderen laat zien dat je weet wat je doet, vooral ook dat je het goed doet, dat je kind zich zo gedraagt dat anderen ook kunnen zien dat je het goed doet.

Dat klinkt heel makkelijk, maar velen van ons zijn dat niet gewend, ‘we zijn gewoon niet zo opgevoed’. Hoeveel oordelen komen er bij jou naar boven wanneer je besluit lief te zijn voor jezelf? Misschien vind je het egoïstisch, of heb je veel oordeel op anderen die altijd maar aan zichzelf denken….

…and it was bitter ….. to realize how vulnerable and fragile it made me feel. How much of myself I had to show, the ugliest parts of myself, my thoughts and my biggest fears.

Ik ken je niet. Ik ken jou niet. Ik ken je kind niet. Ik ken je achtergrond niet. Ik ken je partner niet. Ik ken je ouders niet, ik ken je cultuur niet. Ik ken je niet.

Het zijn bijzondere tijden. Moeilijk, voor sommigen extra omdat ze zelf ziek zijn of een familielid hebben waar ze zich zorgen om maken.