Het was een wens die ik vorig jaar uitsprak. Het verlangen om helemaal mijzelf te zijn, ongeacht waar of met wie ik ben. Ik besefte me hoe vermoeiend het altijd al was om me constant aan te passen in mijn verschillende rollen en dat ik daar eigenlijk wel klaar mee ben. Hoeveel van jezelf laat jij zien in verschillende situaties? En in welke situaties denk jij het nog nodig te hebben om een stuk van jezelf te beschermen?
Het begint bij jezelf. Durf jij jezelf aan te kijken in de spiegel? Durf jij de persoon die je dan ziet helemaal te accepteren, te omarmen en te waarderen om wie zij is? Een mooi voorbeeld vind ik je huiskamer. Als jij op de bank zit, gewoon jij, en je zit te lezen, iets te kijken of wat dan ook, kan je prima tevreden zijn of onbewust zijn van hoe de kamer eruit ziet. Komt er iemand op visite, dan ga je de kamer door de ogen van een ander bekijken. Is mijn kamer eigenlijk wel netjes genoeg? Liggen er dingen die ik liever niet laat zien aan anderen? Is mijn keuken/mijn bank/mijn kleed eigenlijk nog wel mooi genoeg?
We projecteren onze eigen meest kritische blik op degene die op bezoek komt. We kunnen zelfs die ander gaan verwijten dat hij of zij zo kritisch is. Maar eigenlijk laat het zien dat jij nog steeds niet helemaal durft te laten zien wie jij bent, óf dat jij eigenlijk nog steeds niet tevreden bent met jezelf.
Zie jij jezelf echt? En kun je met compassie kijken naar wie jij bent en wat jij doet? De meeste beschermingsmechanismen die we onszelf hebben aangeleerd hebben op een bepaald moment een functie gehad. Het kan handig geweest zijn om jezelf niet helemaal bloot te geven, het kan veiliger zijn geweest om je niet helemaal te laten zien. Maar dienen deze mechanismen jou vandaag de dag nog? Zijn ze echt nog wel nodig? Of houden ze je tegen om ten volle te kunnen leven, te kunnen zijn?
Afgelopen weekend in Zeeland heb ik weer een stuk losgelaten wat ik dacht nodig te hebben. Iets wat ik zo goed kende dat ik het ook was gaan koesteren. Maar het dient me niet meer. Het houdt me zelfs tegen. Het was als een steen die je het liefste door het raam weg zou willen smijten. Maar zoals het vaak gaat komt de ‘steen’ dan op een onbewaakt ogenblik weer terug. Door de steen helemaal te doorvoelen, door de steen echt aan te kijken, door er licht op te schijnen, kon ik zien wat nog gezien wilde worden. Door erdoorheen te ademen en alle sensaties er te laten zijn, kon ik ook in de donkere steen het licht zien, dat langzaam maar zeker van binnenuit door de steen naar buiten begon te stralen. De steen werd lichter, zachter en eigenlijk zo poreus dat ik hem amper nog vast kon houden. Ik heb mijn steen een plek gegeven en ben op blote voeten verder gelopen. De wind blies in mijn rug en ik zag het groene en gouden korenveld voor me.
Durf jij jezelf aan te kijken in de spiegel? Durf jij de persoon die je dan ziet helemaal te accepteren, te omarmen en te waarderen om wie zij is? Na dit weekend durf ik in ieder geval nog meer te laten zien van wie ik werkelijk ben. Iets waar ik samen met mijn collega en vriendin Sanne al jaren mee bezig ben mag eindelijk gezien worden; Holistische Zielsopstellingen. Dat is wat wij samen doen. Dat is wat wij met anderen willen gaan delen. We gunnen iedereen een weekend met ons in Zeeland, maar om te beginnen gunnen we jou een Holistische Zielsopstelling. Een combinatie van opstellen, channeling, healing en andere technieken, om jou zelf te laten ervaren wat jij nodig hebt om helemaal jezelf te kunnen zijn. Voel je welkom 💖
Reactie plaatsen
Reacties