Het zijn bijzondere tijden. Moeilijk, voor sommigen extra omdat ze zelf ziek zijn of een familielid hebben waar ze zich zorgen om maken.
Maar ook zijn het uitdagende tijden. Ook als je zelf geen kinderen hebt, word je al uitgedaagd om met je eigen innerlijk kind om te gaan. Want in ieder van ons zit een kind, het kind dat zich vroeger misschien ook angstig voelde en toen niet kreeg waar hij behoefte aan had. En nu, nu je je misschien weer angstig voelt, steekt dat kind in jezelf weer de kop op. Als je hier bewust van kunt worden, kun je je eens af gaan vragen wat jij, vroeger, als kind zo hard nodig had. Een arm om je heen? Even heel hard mogen huilen en getroost worden? Meer uitleg krijgen van iemand om het te kunnen snappen? Voel het maar eens. En ga eens voelen of je zelf deze behoefte alsnog kan gaan vervullen. Kun jij het kind in jezelf troosten? Of heb je iemand in je omgeving die je daarbij kan helpen?
En als je dan erkent wat jij zelf diep van binnen zo nodig hebt, kun je dan ook eens anders naar je eigen kind gaan kijken?
Deze tijd daagt ons sowieso uit om onze kinderen opnieuw, of op een andere manier te leren kennen. Voor de ouders die normaal gesproken veel werken, en in de weekenden vooral bezig zijn om hun kinderen naar sport en andere activiteiten te brengen, is dit misschien wel de grootste uitdaging…..òf de grootste kans om opnieuw kennis te maken met je kinderen…
Want wat gaat er eigenlijk door hen heen? Wat krijgen zij mee? Hoe ervaren zij alles wat er nu om hen heen en in de wereld gebeurt? En, misschien nog wel de belangrijkste vraag: wat hebben zij van jou nodig?
Het eerste antwoord op die vraag durf ik universeel te geven. Elk kind heeft het nodig dat zijn ouder beschikbaar is. Niet voortdurend fysiek om hem heen om hem op zijn wenken te bedienen, maar emotioneel beschikbaar. Dat betekent:
- dat je je als ouder in ieder geval bewust moet zijn van wat het met jou zelf doet
- dat je zorgt dat jij tegemoet komt aan je eigen behoeften
- dat je je bewust bent dat je kind iets anders van je vraagt met zijn gedrag dan soms lijkt
- dat je je bewust bent dat je kind veel meer meekrijgt van alles dan je denkt
- dat je je bewust bent dat je kind naar jou kijkt als voorbeeld
- dat je eerlijk bent over wat je voelt, maar de last hiervan niet bij je kind legt
Jouw kind kijkt naar jou. Ben je eerlijk, klopt wat je zegt ook met wat je kind van jou voelt? Wees ook maar eerlijk. Naar je kind en naar jezelf. Jij hebt dit ook nog nooit meegemaakt, je hebt niet alle antwoorden. Vertel maar wat jij ook af en toe voelt, dat je het ook niet precies weet maar zeg vooral ook wat je hoopt of denkt in het positieve.
Mijn zoon is een behoorlijke piekeraar, denkt veel over de dingen na. Voor hem was het bijvoorbeeld ook heel fijn om te zien en horen dat de luchtkwaliteit zoveel beter is nu, dat er dolfijnen in de haven in Italië zwommen, dat mensen elkaar helpen, dat er ook mooie dingen gebeuren in deze periode. Ook kan het fijn zijn om met je kinderen iets te knutselen of tekenen voor mensen die oud, ziek of eenzaam zijn. Zo voelen ze zich nuttig en betrokken bij iets positiefs.
En één van de allersimpelste dingen die je voor je kind kunt doen, is aanwezig zijn zonder afleiding. Dus leg die telefoon, i-pad of laptop weg, beperk jezelf tot een paar keer per dag of doe in ieder geval af en toe even een uurtje zonder. En ga dan eens naast je kind op de grond zitten. Bouw, kijk of speel mee. Of zit er gewoon bij en kijk en luister met aandacht. Of ga zelf aan tafel zitten kleuren of tekenen. Ontdek je eigen creatieve kant weer, en zie hoe snel je kinderen erbij komen zitten. Als je met aandacht zonder afleiding bij je kinderen zit, zul je ook merken dat ze sneller iets aan je gaan vertellen, vragen of laten zien in hun spel of tekening over wat hen bezighoudt. Maak samen een wandelingetje zonder op je telefoon te kijken. Fiets een stukje of maak een hinkelbaan in de tuin. Ga weer samen dingen beleven, ook al is het een klusje in het huishouden wat je samen doet. Je zult zien dat als je vaker op deze manier aanwezig bent en bewust aandacht hebt voor je kind, zij op andere momenten minder van je zullen vragen, en zich misschien ook wel fijner gaan gedragen omdat ze zich gerustgesteld voelen. Papa of mama is er voor mij. Ik word gezien, ik word begrepen.
Benut de tijd die je nu extra met je kinderen doormaakt, en maak er een periode van waar je later ook met een goed gevoel op terug kan kijken. Je hoeft niet de hele dag door de perfecte ouder te zijn, dat lukt niemand. Ook ik ben soms chagrijnig, mopper, heb er even genoeg van, laat ze wat vaker filmpjes kijken, enzovoorts. Maar probeer ook dat van jezelf te zien en toe te laten. Kinderen kunnen veel meer dan je soms denkt, maar gedijen het beste bij de veiligheid van een emotioneel beschikbare ouder.
Zo, dan klap ook ik mijn laptop nu weer dicht, mijn schermtijd zit er weer op, en ga ik ook weer even bewust aanwezig zijn bij mijn kinderen. (mijn zoon, die de laatste paar regels mee leest, krijgt direct een grote grijns op zijn gezicht; nu komt mama eindelijk meespelen met de kapla!:) )
Françoise