Ik ken je niet
Ik ken je niet. Ik ken jou niet. Ik ken je kind niet. Ik ken je achtergrond niet. Ik ken je partner niet. Ik ken je ouders niet, ik ken je cultuur niet. Ik ken je niet.
Ik weet niet hoe jij geboren en opgegroeid bent. Ik weet niet wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik weet niet hoe jij bent opgevoed. Ik weet niet wat belangrijk is voor jou. Ik weet niet hoe jij het graag zou willen. Ik weet niet hoe je tot hier bent gekomen. Ik weet niet hoe je kind geboren is. Ik weet niet hoe jouw dagen en nachten zijn. Ik weet niet hoeveel je doet. Ik weet niet hoe vaak mensen je al advies hebben gegeven. Ik weet het niet….want ik ken je niet.
En dat is precies waar ik aan moest denken toen ik net bij een vriendin met een klein baby’tje op bezoek was geweest en terug reed naar huis. Natuurlijk ken ik haar al wat langer, dus ik ken haar best een beetje, maar zelfs dan….
Het kleintje is er nog niet zo lang. Niet alleen een baby, maar ook een vader en een moeder zijn geboren. En hoeveel advies hebben deze ouders al ontvangen in die paar weken dat ze ouders zijn? Of zelfs al tijdens de zwangerschap? Hoeveel mensen hebben hen al verteld wat ze wel of juist niet moeten doen? Hoeveel boeken, mails, hulpverleners, ouders, familie, buren, vrienden, hebben hen al verteld wat ze wel of niet moeten doen, hoe ze dat moeten doen en wanneer?
En ook ik doe eraan mee. Wij allemaal. We vertellen wat wij weten, wat wij denken, wat wij zelf hebben ervaren, wat we hebben gelezen of gehoord. En we denken de ander daarmee te helpen. Te moeten helpen misschien ook. Want ze weten het even niet. En als je dat ziet wil je graag helpen. Want ze zijn zo aan het zoeken en uitproberen. Want ze vertellen dat het best pittig is. En ze slapen weinig. En het is allemaal echt even wennen. En dan probeer je te helpen. Want het is toch ook niet fijn als je niks zegt en later hoort ‘had me dat eerder verteld’?
Maar eigenlijk komt het allemaal niet echt binnen. Of juist te hard. En al die adviezen en goedbedoelde raad spreken elkaar ook nog eens tegen. Want ik kan wel zeggen hoe ik erover denk, maar wat als de kraamhulp, het consultatiebureau of de kinderarts net gister precies het tegenovergestelde vertelde? Wie moeten ze dan geloven, wie moeten ze volgen, wat moeten ze doen?
Want deze jonge ouders leren hun kindje net pas kennen. Ze hebben haar negen maanden samen meegemaakt, veilig in de buik. En toen de bevalling. En nu is ze daar dan. En mogen ze haar echt leren kennen. Ze mogen ontdekken hoe ze is, wat ze fijn vindt, wat ze niet fijn vindt. Ze mogen samen met haar ontdekken hoe haar lijfje werkt, hoe ze reageert op voeding, op prikkels. Hoe ze fijn slaapt, hoe ze contact maakt. Alles mogen ze gaan ontdekken.
En daar wringt het. Want ik kijk mijn vriendin in de ogen en merk dat ook ik haar iets van het ontdekken ontneem. Door wel of niet te reageren op iets, door hoe ik kijk, wat ik vraag of wat ik zeg…
Een nieuwgeboren ouder is onzeker, alles is nieuw, alles is anders, ook al heb je het al zo vaak bij anderen zien gebeuren. En je staat open voor een beetje steun en advies, want het is ook best veel allemaal! Maar dat wil niet zeggen dat je van alle kanten advies om de oren wil krijgen, en veel daarvan nog ongevraagd ook! En je wordt er alleen maar onzekerder van….
Dus ik neem me iets voor. De volgende keer als ik bij mijn vriendin, of wie dan ook met een pasgeboren baby op bezoek ga, ga ik het anders doen. Ik ga kijken, ik ga luisteren, ik ga vragen. Misschien vertel ik iets over hoe ik het destijds zelf met mijn kinderen heb ervaren of hoe ik het bij anderen wel eens gezien heb. Ik wil met alle liefde hun kindje vasthouden, en aankijken, en ontmoeten. Maar ik ga vooral erkennen dat ik dit nieuwe kindje nog niet ken. Dat ik mijn vriendin en haar partner nog niet ken als ouders. Dat ik niet weet wat hun kindje nodig heeft. Dat ik niet weet wat het beste is voor hun kindje. Dat ik niet weet hoe zij het graag zouden willen doen. Dat ik niet weet wat hun kindje van hen vraagt. Dat ik het niet weet.
Ik weet het niet. En zij mogen het gaan ontdekken. En ik wil er zeker heel graag voor hen zijn om te luisteren. Als ze iets vragen hoe ik dat heb gedaan zal ik het ze vertellen, maar dan zeg ik er ook bij dat ik niet weet of dat voor hun kindje ook fijn zal zijn. En of dat iets is wat zij zelf willen.
Want ik weet het niet…….
