Niet kunnen slapen na corona; hoe heeft jouw kind de afgelopen 2 jaar beleefd?

Mijn dochter kon gisteravond niet slapen. Ze voelde zich niet helemaal lekker en ze was bang dat ze ziek zou worden en woensdag niet naar het feestje van haar vriendin zal kunnen gaan. Als ze me dat na ruim een uur heen en weer gesteggel heeft verteld en de tranen eindelijk komen snap ik haar wat beter en kan ze eindelijk gaan slapen. ’s Nachts staat ze ineens naast mijn bed en heeft buikpijn. Ze kruipt even bij me en de rest van de nacht slaapt ze onrustig.

Ik hoor het veel van ouders, dat hun kind slecht slaapt. Ze komen moeilijk in slaap of worden ’s nachts vaak wakker en gaan op zoek naar hun ouders. Gisteravond appte ik erover met een andere moeder en toen kwam het ineens in me op; is het niet eigenlijk heel logisch? Na 2 jaar van wijdverspreide en voelbare angst? Alle kinderen voelen het, en de meest gevoelige onder hen trekken het zich nog meer aan en zitten er mee in hun maag.

Moet je je toch voorstellen dat je als kind de afgelopen 2 jaar jouw veilige wereld hebt zien wankelen... In de beginperiode was het het heftigst; de eerste lockdown, de dreiging van een ontzettend gevaarlijke ziekte die zomaar ineens overal kon zijn. Alle grote mensen hadden het erover en ook op de televisie en de radio ging het bijna nergens anders over. Terwijl je leuk aan het spelen bent, hoor je de volwassenen praten over allemaal erge dingen en mensen die heel ziek zijn en doodgaan door ‘het grote gevaar’. Verkouden zijn of je niet helemaal lekker voelen wordt opeens iets engs, iets om je zorgen over te maken. Je opa en oma zie je een tijdje niet of wat minder want blijkbaar is het gevaarlijk om dichtbij andere mensen te zijn. Misschien maken ze jou ziek of maak jij hen ziek. Afstand houden, niet knuffelen met je oom en tante. En misschien wel het grootste gevoel van onveiligheid: als je ouders bang zijn.

Als je ouders het al niet meer weten, wie dan wel? Als de volwassenen waar jij het meest op vertrouwt en waar jij op mag leunen gaan wankelen en angstig worden, dan wordt de wereld heel onveilig voor jou als kind...

Het tweede jaar werd er niet veel beter op. De kinderen mochten af en aan weer naar school, maar niet als je verkouden was. En als er weer teveel kinderen ziek waren moest iedereen weer thuisblijven. De juf mocht je ook niet meer een knuffel geven als je gevallen was, en een hand geven werd iets wat überhaupt niemand meer mocht doen. Het jongetje dat altijd naast je zit heeft het ineens, wat als jij het ook hebt? En dan heb ik het nog niet eens over het testen…

Want hoe invasief voelt het als volwassene al als iemand anders zo’n stokje in je neus of keel steekt?! En dan snap jij nog een beetje wat er gebeurt, is dat nog je eigen ‘keuze’ en beschik je als het goed is over voldoende relativeringsvermogen om er mee om te gaan. Maar als kind? Wil je je wel laten testen? Of wordt er gigantisch over je grenzen heen gegaan? Door je eigen ouders, of zelfs door een vreemde in een teststraat. Het testen zelf gaat over grenzen, maar ook de motivatie waarmee op je ingepraat wordt (‘anders ben je een gevaar voor opa en oma en worden we allemaal ziek’) en soms zelfs de fysieke dwang kan voor een kind ontzettend traumatisch zijn.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de overal aanwezige mondkapjes………symbool voor het gevaar en de angst die er nog steeds is. En dan heb ik het nog niet over de vaccinaties, over dat kinderen tijdens het tikkertje spelen elkaar voor de grap een vaccinatieprikje geven, dat sommige ouders niet meer mee mogen naar de zwemles…de vraag of zij zelf ook iets nodig hebben om zichzelf en anderen te beschermen….

Ik hoop dat het bijna over is. Dat wij als volwassenen kunnen gaan terugkijken en verwerken wat er de afgelopen twee jaar gebeurd is. Maar vooral dat wij als ouders bewust even stil gaan staan bij hoe het voor onze kinderen geweest is. Ongeacht de leeftijd, ieder kind op zijn niveau. Dat we hen ook gaan helpen met het verwerken. Want hun veilige basis is wel even flink door elkaar geschud. Hoeveel we hen ook hebben willen beschermen of denken dat ze het allemaal niet zo mee hebben gekregen. Laten we er niet te snel en te makkelijk aan voorbij gaan. Praat er af en toe eens over met je kind, teken met ze, speel met ze, laat ze hun boosheid uiten, hun verdriet, hun angsten. Neem ze serieus. En wees eerlijk naar jezelf. Vergeef jezelf. Je wist het ook niet. En wellicht reageerde jij zelf ook nog vanuit onverwerkte emoties. Ga het maar eens aankijken. Door er nu bewust aandacht aan te besteden, maak je de weg weer vrij voor jou en je kind voor de toekomst.

💖