…and it was bitter ….. to realize how vulnerable and fragile it made me feel. How much of myself I had to show, the ugliest parts of myself, my thoughts and my biggest fears.
…and it was sweet ….. to feel the relieve of letting it out, to be totally open and true to myself, to break the wall I build so carefully around my heart and realize that this is the only way to truly change the patterns I so easily fell into.
Wat een weekendje naar Zeeland met een vriendin voor mij deed…het werd een therapie-weekend voor ons beiden, en het heeft zoveel voor mij betekend, privé, maar ook voor wat ik wil neerzetten in mijn praktijk. Want ik vraag niet het makkelijkste van ouders. En dat was ik een beetje vergeten…
Ouders komen vaak bij mij met een probleem van hun kind. Hun kind zit ergens mee, voelt zich niet fijn, vertoont gedrag waar ouders zich zorgen om maken of waar ouders zich geen raad mee weten. Maar met alles wat ik ervaren heb, geleerd heb vanuit familiesystemen, vanuit geboortepatronen, vanuit spiegel-gedrag, vanuit ouder zijn, weet ik inmiddels dat dit nooit alleen het probleem van het kind is. Soms is het zelfs niet eens een beetje van het kind, maar volledig van de ouder. En hoe confronterend is dat als je zelf die ouder bent!
Bij mij was een van die dingen het slapen van de kinderen. Voel je je veilig ’s avonds, kun je eraan toegeven om lekker in slaap te vallen, voel je je veilig in je eigen kamer, in je eigen bedje… Blijkbaar zat op dit thema een enorme angst van mijzelf. Maar deze was zo groot, zo overweldigend, zo kwetsbaar, dat ik hier een enorme muur omheen had gebouwd. En mijn overtuigingen over wat mijn kinderen nodig hebben, heb ik voor mezelf zo hard onderbouwd om mijzelf te overtuigen dat wat ik deed oké was. Geen enkele hulpverlener zou ik toelaten om mij hiermee te helpen. Er zat zoveel angst, zoveel oordeel op, dat ik er niet eens hulp bij durfde te vragen. Want wat als deze kwetsbaarheid van mijzelf dan naar buiten zou komen? Zelfs mijn man mocht niet aan dit stukje komen, ook al kent hij een deel van mijn angst al, zodra het over de kinderen ging, sloot ik dit stukje toch af. En kom daar maar eens doorheen….
Tot nu dus….in Zeeland, in alle openheid en alle eerlijkheid, daar durfde mijn vriendin mij te confronteren met wat ik deed. Vanuit liefde, vanuit respect voor mij en vanuit liefde en respect naar mijn kinderen. Zonder agenda, zonder doel, maar vanuit liefde en vanuit nieuwsgierigheid naar wat het nou was wat ze in mij zag. Daar durfde zij als eerste mij te confronteren, mij te bevragen en daar liet ik voor het eerst een stukje van de muur afbrokkelen. Door door te vragen, door te benoemen wat ze zag, door niet bang te zijn voor de pijn die misschien vrij zou komen, durfde ik, wilde ik zo graag zelf tot de kern komen. En toe te geven dat ik het in het diepst van mijn hart inderdaad anders wil.
Mijn dochter, die mijn angst zo prachtig kan spiegelen, dat we er allebei met open ogen intrappen, mag ik ontlasten van de zwaarte van mijn angst. Ik ga mijn eigen angst in de ogen kijken, zodat ik haar met volle overtuiging kan zeggen dat ze niet bang hoeft te zijn. Dat ik weet dat ze veilig is. En dat zij voelt dat mama niet meer bang is. Dan hoeft zij het ook niet te zijn.
Dus voor al die lieve ouders die nog bij mij in mijn praktijk gaan komen; ik weet weer hoe het voelt. Ik weet hoe kwetsbaar jij je opstelt als je om hulp vraagt. Maar ik wil jou graag helpen om van een afstandje naar jouw situatie te kijken, om tot de kern te komen van wat jouw kind jou laat zien, en om vanuit die kern groei te laten ontstaan, voor jou en voor jouw kind. Vanuit liefde en respect.
