Ik praat met een moeder over haar dochter. Ze vertelt over haar eigen zorgen en de zorgen van de juf over het gedrag van het meisje. De term autisme is al eens gevallen, en roept enerzijds weerstand op bij moeder, maar ook twijfel. Toch maar eens laten onderzoeken misschien. Want ze wil zo graag alles goed doen voor haar kind. En samen met de juf zijn ze ondertussen ook al aan het onderzoeken wat dit meisje helpt.
Moeder noemt op een gegeven moment dat de juf het zag als dat het meisje een ‘stolpje’ over zich heen kan hebben. Ik zie een mooi glazen stolpje voor me terwijl ze verder praat. Ze vertelt dat als een andere juf op het schoolplein haar wil aanmoedigen door te zeggen ‘hup, ga maar mee doen’, het meisje nog meer in haar stolpje lijkt weg te kruipen. Hoe harder er aan haar getrokken wordt, hoe langzamer ze gaat. Moeder vertelt heel mooi hoe ze eigenlijk altijd al verwonderd is door wat haar dochter haar laat zien. Als ze in een goede flow zit, maakt ze ineens zulke stappen en geeft ze moeder weer het vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed komt. Maar in de langzamere of moeizame periodes ebt dat vertrouwen soms een beetje weg en nemen zorgen weer de overhand.
Terwijl moeder meer vertelt over de stappen die ze met juf besproken heeft, begint het beeld zich nog meer te vormen in mijn hoofd. Moeder vertelt dat ze heeft voorgesteld om het meisje niet te verplichten buiten te spelen als ze soms liever binnen wil blijven. En ook heeft ze gevraagd of het meisje misschien naast iemand mocht zitten waar ze zich veilig bij voelt. Moeder vertelt dat het voor haar zo voelt dat het meisje wat ruimte nodig heeft, zich veilig moet voelen, om stappen te kunnen nemen. Het beeld dat ik hierbij zie, is het glazen stolpje als een beschermingslaagje. Het meisje gebruikt dit om veiligheid te creëren. Hoe harder er op het stolpje geklopt wordt, hoe harder er geprobeerd wordt haar eruit te duwen of te trekken, des te langer duurt het voordat het meisje een stapje vooruit kan, wil en durft te zetten. Het stolpje werkt maar één kant op. Het meisje kan alleen zelf kiezen om erdoorheen naar buiten te stappen. Van buiten naar binnen werkt het niet, want daar zit de bescherming. Hoe meer mensen er naar haar in het stolpje kijken, hoe drukker het om haar stolpje heen is en hoe meer de mensen iets van haar willen of verwachten, des te langer duurt het voordat ze weer naar buiten zal stappen.
De opties die moeder met juf heeft besproken bevestigen dit plaatje. Door haar niet te dwingen naar buiten te gaan, maar haar de ruimte te geven door te zeggen dat het ook oké is als ze liever binnen blijft, ontstaat er wat lucht rondom haar stolpje. Door haar niet te forceren of over te halen naar buiten te komen, blijft het meer bij haar. Door de rest gewoon door te laten gaan en niet zoveel op haar te letten op dat moment, ontstaat er letterlijk ruimte rondom haar stolpje. Moeder heeft bij dit beeld 100% vertrouwen dat ze dan wel naar buiten komt. Dat heeft het meisje ten slotte al vaker laten zien, en daar heeft ze haar moeder al vaker in verrast.
Door mijn interesse en ervaring met geboortepatronen, vraag ik aan moeder of de geboorte van dit meisje misschien is ingeleid. Of de vliezen misschien van buitenaf gebroken zijn. Dan komt moeder met een verhaal wat helemaal klopt bij het eerdere verhaal over dit meisje. Het meisje lag met 38 weken dwars in de buik. Ze lag nog niet klaar om geboren te worden. Er is destijds gekozen om te proberen haar te draaien en (om verschillende redenen) de bevalling voortijdig in te leiden. Het manipuleren van buitenaf is een vrij heftige, invasieve ingreep voor een ongeboren baby die veilig in de baarmoeder in haar bubbel ligt. Er is gedraaid, maar het meisje schoot weer terug (ze liet zich niet manipuleren). Toen er later gepraat werd over een eventuele keizersnede en er iemand bijgehaald werd, bleek dat het meisje inmiddels toch zelf gedraaid was en nu goed lag (geef haar wat tijd en ruimte en dan doet ze het wel uit eigen beweging). De bevalling is vervolgens ingeleid, om haar proces wat te versnellen.
Voor mij vallen er nu al zoveel kwartjes… De volgende keer zullen we de hele zwangerschap en het geboorteproces uitgebreider bespreken om dit meisje nog meer te gaan begrijpen. Welke ervaringen deed zij al op toen zij nog in haar moeders buik zat? Welke behoeften had zij destijds die niet bevredigd werden? Ingrijpen van buitenaf voelt voor haar als een heftige manipulatie. Ze trekt zich letterlijk terug en ze doet dingen pas op haar eigen moment, als ze zich vrij en veilig voelt. Als er figuurlijk aan haar getrokken wordt, gaat zij nog meer op de rem. Ze wil het graag zelf doen. Vanuit veiligheid. Vanuit vertrouwen.
Dit proces is wat ik in mijn werk zo mooi vind! De moeder die zich zorgen maakt, die door haar eigen woorden en keuzes aan mij een beeld laat zien van haar kind. Het plaatje wat eerst zo tot verwarring en vraagtekens leidde, wordt in ons gesprek ineens een puzzel waar steeds meer stukjes van op hun plek vallen. Het zal dit meisje zoveel gaan helpen om te horen en begrijpen hoe haar start is geweest, waarom ze de dingen doet zoals ze doet en dat dat helemaal te begrijpen en oké is. Dat ze dit niet altijd zo hoeft te blijven doen, en dat er ook hele mooie kanten aan zitten, die ze juist steeds bewuster kan gaan inzetten en gebruiken in haar leven. En het zal deze moeder helpen, om haar dochter nog meer te begrijpen, het zal haar vertrouwen geven dat haar dochter helemaal goed is zoals ze is en dat haar dochter het op haar eigen moment en op haar eigen manier zal gaan doen. En ook bevestigt het deze moeder in haar gevoel, want de twijfels die zij had, de adviezen die zij aan de juf gaf om haar dochter nog beter te begeleiden, ze kan ze nu allemaal nog beter begrijpen en met meer zelfvertrouwen haar dochter blijven begeleiden op haar pad.
💖
Reactie plaatsen
Reacties